LONDEN – Bijna precies 50 jaar geleden verscheen Monty Python en de Heilige Graal, een meedogenloos sarcastische parodie op de Britse nationale mythe – Koning Arthur en de Ridders van de Ronde Tafel – in de bioscopen.
Een van de meest gedenkwaardige personages was de onvergetelijke Dappere Sir Robin, een ridder die trots ten strijde trok, opscheppend over zijn moed, maar telkens op de vlucht sloeg zodra het gevaar te dichtbij kwam.
De film bracht in de VS meer op dan welke andere Britse film dat jaar, waarmee de Britse komedie werd gevestigd als een van de belangrijkste culturele exportproducten – een reputatie die tot op de dag van vandaag voortduurt.
Wat is een betere manier om de 50ste verjaardag van The Holy Grail te vieren dan de Britse premier die zichzelf exporteert naar Washington voor een klucht waar de Pythons trots op zouden zijn?
Dappere Sir Keir, principieel en rechtvaardig – die soms aan zijn eigen Europese Ronde Tafel zit – haastte zich naar het Witte Huis van Donald Trump.
Starmer kreeg recent lof voor zijn moed over Oekraïne. Hij was de eerste Europese leider die troepen toezegde voor een vredesmissie. Deze week kondigde hij aan dat de Britse defensie-uitgaven tegen 2027 zouden stijgen van 2,3% naar 2,5% van het BBP – door de Amerikaanse minister van Defensie geprezen als een “sterke stap.”
Bij een receptie op de Britse ambassade woensdagavond toonde videomateriaal een zelfverzekerde Starmer, die zelfs grapte over de vele overeenkomsten tussen Trump en de nieuwe ambassadeur van Londen, Peter Mandelson – overeenkomsten die verder gingen dan hun gedeelde liefde voor New Yorkse financiers.
Verwachtingen waren dus hoog dat Starmer, vijf jaar lang de hoogste aanklager van het VK, een beetje gezond verstand kon brengen in gesprek met Trump – een crimineel en pathologische leugenaar met wie Starmer eerder in de rechtszaal te maken had gehad.
Toch maakte Dappere Sir Keir in het Oval Office op donderdag, net als Sir Robin, een “dappere aftocht.”
Degenen die zagen hoe Starmer Trump bedankte voor het “veranderen van het gesprek” over Oekraïne, waren getuige van een capitulatie. Vanuit Londen was hij bereid Trump tegen te spreken, maar eenmaal geconfronteerd met de realiteit werd hij inschikkelijk – beseffend dat hij deze strijd slechts gewapend met een stok was binnengekomen, terwijl Trump een zwaard vasthield.
Met slechts een symbolische verhoging van de defensie-uitgaven – waarschijnlijk tenietgedaan door een gebrek aan echte economische groei of de aanhoudende gevolgen van de Brexit – was het volstrekt zinloos om Trump onder ogen te komen.
Niet alleen omdat de Britse defensiebijdragen statistisch irrelevant zijn voor de VS, maar ook omdat Trump statistische relevantie niet zou herkennen, zelfs als het langs hem liep in een bikini bij het zwembad van Mar-a-Lago.
Ja, Europa moet meer uitgeven aan defensie. Maar elke verhoging presenteren als “vooruitgang” richting Trumps chaotische eisen is een belachelijke strategie.
Dit had alle Europese leiders al maanden duidelijk moeten zijn. Zelfs vóór Trumps inauguratie stelde Mark Rutte voor om de NAVO-uitgaven te verdubbelen naar 4%. Trumps reactie? “Maak er verdomme 5% van!” Ursula von der Leyen kreeg een vergelijkbare reactie toen ze naïef suggereerde dat de EU meer Amerikaans gas zou kunnen kopen om tarieven te vermijden.
Trumps onderhandelingsstrategie – als die er al is – is niet “America First” of zelfs maar “geld verdienen”. Het is pure escalatie. Dat betekent dat hij uitgedaagd moet worden, niet gesust.
Alleen Emmanuel Macron – die ondanks politieke klappen thuis blijft vechten op het internationale toneel en inmiddels lijkt op de Zwarte Ridder uit The Holy Grail, ledematen afgehakt maar nog steeds roepend “Het is slechts een schrammetje!” – lijkt dit te begrijpen.
Op maandag noemde Macron Trumps bewering dat hulp aan Oekraïne een “lening” was openlijk belachelijk.
Dappere Sir Keir, zittend in dezelfde stoel, overhandigde Trump in plaats daarvan een koninklijke uitnodiging voor een staatsbezoek.
Laten we eerlijk zijn: de echt dappere stap voor Starmer zou zijn geweest om Trump rechtstreeks uit te dagen over zijn ontkenning van de Russische verantwoordelijkheid voor de oorlog, zodat toekomstige vredesonderhandelingen op zijn minst in de realiteit zouden plaatsvinden.
Starmer kan beweren dat zijn keuze om dit niet te doen Groot-Brittannië heeft behoed voor handelstarieven. Maar er zijn twee veel plausibelere redenen:
- Trump gaf zelf toe dat hij zijn financiële belangen in Schotland wil beschermen.
- Londen blijft het belangrijkste centrum voor het witwassen van Russisch geld.
Terwijl Dappere Sir Keir naar huis terugkeert, blijft Oekraïne verraden en blijft Trump Poetin’s Rusland omarmen.
Binnenkort stuurt Europa een nieuwe “dappere ridder” naar Washington om opnieuw te proberen Trump te confronteren.
Maar deze keer mag het geen zwarte komedie zijn – het moet een actie-thriller worden.
Laten we hopen dat hij deze keer niet bij de eerste dreiging van strijd wegrent.
Bron: toptribune
