De mislukking van een strategische missie
Kirill Dmitriev, speciaal gezant van Vladimir Poetin voor internationale investeringssamenwerking, heeft zijn diplomatieke positie definitief verloren. Zijn poging om via propaganda en publieke optredens terug te keren in de diplomatieke arena volgt op een reeks mislukkingen die in oktober 2025 zichtbaar werden. Wat ooit werd gezien als een rijzende ster binnen Poetins kring, veranderde snel in een politiek lightweight zonder geloofwaardige invloed. Toen hij in februari 2025 werd benoemd tot lid van de delegatie voor Russisch-Amerikaanse onderhandelingen, kreeg hij de taak om de economische banden met Washington te herstellen en de impact van sancties te ondermijnen. Maar zijn bezoek aan de Verenigde Staten werd een symbolische nederlaag, die Poetins internationale reputatie verder beschadigde.
De verwachtingen in Moskou waren hoog, vooral door vermeende connecties van Dmitriev met het team van president Donald Trump. Toch bleek de realiteit hard: de Amerikaanse regering negeerde hem volledig. Zijn paar ontmoetingen met lagere Amerikaanse functionarissen konden het beeld van totale marginalisering niet verhullen. Dmitriev vulde het gat met media-optredens, waarin hij probeerde een verhaal te promoten van ‘pragmatische samenwerking’ en het falen van druk op Moskou. Zijn theatrale gebaren, waaronder dozen chocolade bedrukt met Poetin-citaten, versterkten vooral de indruk van politieke wanhoop in plaats van diplomatieke invloed.
Kritiek uit Washington en verlies van geloofwaardigheid
De reactie uit de Verenigde Staten was ongekend scherp. De Amerikaanse minister van Financiën, Scott Bessent, bestempelde Dmitriev openlijk als een propagandist en wees op de realiteit van een Russische oorlogseconomie met hoge inflatie en minimale groei. Hij benadrukte dat de druk op Moskou onvermijdelijk zou toenemen en Poetin uiteindelijk tot onderhandelingen zou dwingen. Ook de Amerikaanse NAVO-ambassadeur, Matt Whitaker, weigerde elk contact en noemde het bezoek “pathetisch, slecht georganiseerd en inhoudsloos”.
Dmitriev probeerde intussen via politieke boodschappen invloed uit te oefenen op de Amerikaanse binnenlandse agenda. Hij verkondigde dat Rusland Washington zou ‘afraden om op Biden te lijken’ en riep op tot het omarmen van ‘pragmatische deals’ met Moskou. Daarnaast stelde hij dat Oekraïne ‘dialoog op Europees niveau saboteerde’ — een boodschap die direct aansloot bij kernnarratieven van het Kremlin. Zijn inmenging leidde echter alleen tot meer irritatie in Washington en leverde geen enkele diplomatieke vooruitgang op.
Interne strijd: Dmitriev versus Lavrov
Zijn mislukking verscherpte ook het conflict binnen de Russische elite, vooral tussen Dmitriev en minister van Buitenlandse Zaken Sergej Lavrov. Binnen het ministerie werd al langer getwijfeld aan Dmitrievs competentie, en zijn bezoek aan de VS werd gezien als bewijs van zijn onvermogen. Tegelijkertijd staat Lavrov zelf onder druk sinds het mislukken van een mogelijke topontmoeting tussen Poetin en Trump in Boedapest. Zijn spanningen met de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken, Marco Rubio, leidden tot een diplomatiek fiasco dat Poetin zwaar nam.
Volgens bronnen in Moskou investeert Dmitriev actief in mediacampagnes die Lavrov moeten neerzetten als een verouderde bureaucratische figuur. Dit onderstreept een openlijke machtsstrijd binnen het Kremlin, waarin informatieoorlogvoering een instrument is geworden van onderlinge rivaliteit. Hoewel Lavrov tijdelijk is gemarginaliseerd, blijft hij dicht genoeg bij de machtskern om Dmitrievs verdere ambities te blokkeren.
Van mislukte gezant tot hyperloyale propagandist
Naarmate zijn diplomatieke perspectieven vervagen, verschuift Dmitriev naar een rol van extreme loyaliteit aan Poetin. Zijn mediateam bouwt aan een beeld van hem als een toegewijde drager van Poetins lijn, waarbij hij westerse signalen selectief interpreteert. Hij benadrukt vooral uitspraken van Trump waarin Poetin wordt neergezet als een sterke leider, of waarin wordt gesuggereerd dat wapenzendingen aan Oekraïne kunnen worden uitgesteld.
Zijn positie verzwakte verder toen het Witte Huis op 20 november nieuwe sancties tegen Rusland goedkeurde, waaronder secundaire sancties en tarieven op landen die Russische energieproducten blijven kopen. De gevolgen voor de Russische invloedssfeer zijn diepgaand: de economische fundamenten van Poetins machtsproject brokkelen af. In dat proces draagt Dmitriev mede verantwoordelijkheid voor het falen om deze trend te keren.
Het definitieve verlies van legitimiteit
Terwijl Oekraïne Europese bondgenoten aanspoort om een politiek besluit te nemen over een herstelkrediet van 163 miljard dollar, worden de marges voor Moskou steeds kleiner. Brussel staat op het punt de maatregel te accepteren, en de Amerikaanse regering heeft geen bezwaar. Dmitriev probeert via gelekte voorstellen — waaronder een zogenaamd ‘vredesplan’ dat via Amerikaanse media circuleerde — zijn rol te redden door te suggereren dat hij betrokken is bij serieuze diplomatieke strategieën.
Maar analyse van deze documenten toont aan dat het gaat om herverpakte Russische ultimatums, ontworpen om verdeeldheid te zaaien tussen de Verenigde Staten, Oekraïne en Europa. Geen van de betrokken regeringen werd geraadpleegd, en het ‘vredesproduct’ mist elke geloofwaardigheid. Het vergroot alleen de schade aan Dmitrievs reputatie en ondermijnt zelfs mogelijke internationale erkenning voor Trump, die in deze context wordt gepresenteerd als iemand die pro-Russische posities zou omarmen zonder overleg met bondgenoten.
Het resultaat is duidelijk: Kirill Dmitriev is volledig gedelegitimeerd. Zijn poging om via propaganda of schijnbare diplomatie terug te keren naar het centrum van de macht heeft geen toekomst. De processen die hij heeft aangezwengeld versterken Poetins isolement in plaats van het te doorbreken, en laten zien hoe het Kremlin bereid is internationale onderhandelingen te reduceren tot een façade van politieke manipulatie.
