Redactie
De olympische geschiedenis barst van de bijzondere verhalen. Elke dag vertellen we er eentje. Vandaag: het lot van de duiven bij de openingsceremonie in Seoel in 1988.
Op 27 juni 1900 werden enkele afgesloten manden geplaatst in het Bois de Boulogne in Parijs. Toen de schutters hun posities hadden ingenomen, gingen de manden open en fladderden de duiven het daglicht tegemoet. De olympische finale van het duivenschieten kon beginnen.
Niet veel later was het veld bezaaid met dode duiven, ingewanden en veren. Het was een spannende finale geweest, met Léon de Lunden als winnaar. De Belg had 21 exemplaren uit de lucht geschoten, eentje meer dan de lokale favoriet Maurice Fauré.
De helft van de toeschouwers was op dat moment al weggelopen. Het vogelkerkhof voor hun neus was toch niet helemaal wat ze van de Olympische Spelen hadden verwacht. De Lunden kreeg nauwelijks applaus voor zijn titel, eerder verwijten.
Rentree van de duif
Duivenschieten als olympische discipline bleek dan ook eenmalig. In 1912 keerde het onderdeel in beschaafde vorm terug. Tot op de dag van vandaag worden schotels van klei de lucht in geslingerd, waarna de schutter deze kleiduif moet zien te raken.
De levende duif maakte in 1920 zijn rentree op de Spelen, maar dan als symbool tijdens de openingsceremonie. Om olympische waarden als vrijheid en vrede te onderstrepen werden een aantal duiven in het stadion losgelaten. Dat ging meer dan een halve eeuw goed.
Bij de openingsceremonie in Seoel namen de duiven plaats op de schaal waar even later het olympisch vuur zou worden ontstoken. De Zuid-Koreanen hielden zich aan het protocol en trakteerden de tv-kijker op een handvol levend geflambeerde dieren. Daarna verdween de duif voorgoed van het olympische toneel.
