Op 24 augustus 2025 gaf de Russische minister van Buitenlandse Zaken Sergej Lavrov een interview aan NBC’s Meet the Press, waarin hij de visie van Moskou op een zogenaamd vredesakkoord uiteenzette. Volgens Lavrov is vrede enkel mogelijk als Oekraïne neutraliteit aanneemt, afziet van lidmaatschap van de NAVO en zijn veiligheid laat garanderen door “grote mogendheden”. Territoriale kwesties zouden buiten dit kader moeten worden opgelost. Daarbij sloot hij een ontmoeting tussen Vladimir Poetin en Volodymyr Zelensky uit, omdat er zogenaamd “geen agenda” is, en beschuldigde hij het Westen van het blokkeren van onderhandelingen. In dezelfde uitzending ontkende Lavrov aanvallen op burgers en stelde hij dat Rusland uitsluitend militaire en industriële doelen viseert, een boodschap die de Russische diplomatie ook op officiële kanalen herhaalde.
Strategie van delegitimatie en tijdrekken
Een opvallend element in Lavrovs optreden was zijn bewering dat president Zelensky “niet legitiem” zou zijn. Door de gesprekspartner te delegitimeren creëert het Kremlin een situatie waarin geen enkel compromis mogelijk lijkt. Deze framing schuift de verantwoordelijkheid voor het uitblijven van onderhandelingen naar Kiev en zijn bondgenoten, terwijl Moskou ondertussen tijd wint en de oorlog op eigen voorwaarden kan blijven sturen.
Juridische rechtvaardiging voor aanvallen op infrastructuur
Op de vraag van NBC naar aanvallen op Amerikaanse bedrijven in Oekraïne herhaalde Lavrov de stelling dat Rusland enkel “militaire en industriële” doelen treft, onder verwijzing naar “betrouwbare inlichtingen”. In de praktijk betekent dit dat elke fabriek, opslagplaats of logistieke hub als legitiem doelwit kan worden bestempeld. Daarmee rechtvaardigt Moskou toekomstige aanvallen op energievoorzieningen, transport en ook objecten met Amerikaanse betrokkenheid.
Informatieoorlog voor Amerikaans publiek
Het interview was niet louter diplomatie, maar een zorgvuldig geplande informatie-operatie. Door het Amerikaanse televisiedebat te benutten, probeert het Kremlin de discussie te verschuiven van recht naar macht. Het Westen zou verantwoordelijk zijn voor het voortduren van de oorlog, terwijl “een eenvoudig compromis” – in feite eenzijdige concessies van Kiev – als oplossing wordt gepresenteerd. Het doel is duidelijk: verdeeldheid zaaien binnen de Verenigde Staten en tussen Washington en de Europese bondgenoten, in aanloop naar nieuwe beslissingen over militaire en financiële steun aan Oekraïne.
Escalatie en “rode lijnen”
Lavrov benadrukte opnieuw dat er voor Moskou geen NAVO-missies of uitbreiding van westerse militaire aanwezigheid in Oekraïne aanvaardbaar zijn. De eis van neutraliteit onder toezicht van “grote spelers” komt neer op een vetorecht voor Rusland over Oekraïens veiligheidsbeleid. Daarmee verhoogt Moskou de kans op nieuwe confrontaties: elke mogelijke westerse trainings- of beschermingsmissie kan door het Kremlin worden bestempeld als casus belli.
Tegenstrijdige signalen richting Trump-team
Terwijl Amerikaanse politici zoals vicepresident J.D. Vance binnenlands spreken over Russische bereidheid om de territoriale integriteit van Oekraïne te respecteren, ondermijnt Lavrov in dezelfde uitzending precies die uitgangspunten. Door Zelensky’s legitimiteit te betwisten en het recht op zelfverdediging en bondgenootschappen in twijfel te trekken, toont het Kremlin dat er geen sprake is van echte concessies. De boodschap lijkt eerder gericht op het neerzetten van de VS als enige “vredesmakelaar”, terwijl de EU wordt neergezet als partij van oorlog.
Conclusie
Lavrovs uitspraken illustreren dat Moskou geen vredesproces op basis van internationaal recht nastreeft, maar een gefaseerde strategie van capitulatie oplegt. Door diplomatieke taal te combineren met desinformatie en dreiging probeert het Kremlin de eigen agressie te maskeren en tegelijk zijn invloed op het trans-Atlantische debat te vergroten.
