Het Verenigd Koninkrijk heeft het voorstel om een 30.000 man sterke militaire missie naar Oekraïne te sturen, laten vallen. Premier Keir Starmer kondigde op 13 augustus 2025 na een virtuele bijeenkomst met voormalig president Donald Trump en EU-leiders aan dat Londen in plaats daarvan een “realistischere missie” wil opzetten. Deze zou bestaan uit luchtpatrouilles boven West-Oekraïne, training van Oekraïense troepen en het ruimen van mijnen in de Zwarte Zee. De Britse koerswijziging volgt op maanden van overleg binnen de zogenoemde “coalition of the willing”, die pas actief zou worden na een staakt-het-vuren.
Koerswijziging na aarzelende houding VS
Het oorspronkelijke plan van een grootschalige troepeninzet had als doel strategische locaties, havens en steden te beschermen. De uitvoering werd echter bemoeilijkt door de terughoudende houding van Washington. Starmer verklaarde eerder dat Londen zijn militairen niet naar Oekraïne zou sturen zonder Amerikaanse veiligheidsgaranties. Volgens The Times is de rol van de VS in de toekomstige missie nog altijd onduidelijk, mede doordat president Trump geen directe inzet van Amerikaanse troepen of wapens toezegt, maar wel bereid is defensiematerieel aan Europese bondgenoten te verkopen.
Nieuwe invulling van de “coalition of the willing”
De aangepaste plannen richten zich op logistieke ondersteuning, wapenleveringen en het trainen en herstructureren van de Oekraïense landmacht. Opleidingen zullen grotendeels plaatsvinden in het westen van Oekraïne, buiten het bereik van Russische aanvallen. Luchtpatrouilles met Typhoon- en F-35-toestellen moeten niet alleen mogelijke luchtaanvallen afschrikken, maar ook het internationale vliegverkeer naar Oekraïne helpen herstellen. Tegelijk zullen deelnemende landen bijdragen aan het ruimen van mijnen in de Zwarte Zee om de maritieme handel veilig te stellen.
Strategisch belang van veiligheidsgaranties
Europese leiders erkennen dat de aanwezigheid van “afschrikkingstroepen” in Oekraïne een van de weinige praktische middelen is om nieuwe Russische agressie te ontmoedigen, zeker zolang NAVO-lidmaatschap voor Kiev op korte termijn onhaalbaar blijft. Zonder formeel mandaat vrezen analisten echter dat de missie weinig meer zal zijn dan een symbolisch gebaar. Voorstanders dringen daarom aan op een robuuste opdracht, waarbij de troepen bereid zijn samen met het Oekraïense leger te reageren op eventuele schendingen van een toekomstige vredesregeling.
Europese verantwoordelijkheid en alternatieve opties
Het succes van de missie hangt mede af van de bereidheid van Europese landen om politieke risico’s te nemen en hun bevolking ervan te overtuigen dat steun aan Oekraïne een investering is in de eigen veiligheid. Sommige voorstellen voorzien in het inhuren van buitenlandse vrijwilligers, zoals voormalige gevechtspiloten of raketoperators, om de Oekraïense capaciteit snel te versterken zonder dat Europese troepen direct betrokken raken aan het front.
