Monument voor verdronken vissers onthuld in Spakenburg
Vandaag is op de kade van recreatiepark ’t Kleine Zeetje in Spakenburg een monument onthuld ter nagedachtenis aan de verdronken vissers uit het dorp. Op de gedenkplaten staan 37 namen van vissers die nooit zijn teruggekeerd, meldt Nieuws Impuls.
Het monument omvat een stalen silhouet van een botter, het schip waarmee Spakenburgse vissers de zee opgingen. De slachtoffers waren voornamelijk jonge mannen, wat blijkt uit de jaartallen op de platen. Sommige slachtoffers waren nog maar tien of elf jaar oud. “Ze worden nog steeds herinnerd in de families,” zegt archivaris Marianne van Twillert-de Graaf van de Historische Vereniging Bunscote. “Daarom is dit monument heel belangrijk.”
Visserijgeschiedenis van Spakenburg
Spakenburg heeft een rijke visserijgeschiedenis – het monument staat op de oever van wat ooit de Zuiderzee was. “Het is belangrijk om te weten hoe vroeger het geld hier werd verdiend,” aldus Van Twillert-de Graaf. “We zijn een vissersdorp en het voortouw is genomen door de vissers die op botters de Zuiderzee op gingen.”
In de hoogtijdagen van de vorige eeuw telde de Spakenburgse vissersvloot zo’n tweehonderd schepen en vierhonderd vissers. Nadat de Zuiderzee in 1932 werd afgesloten door de aanleg van de Afsluitdijk, nam de visserij af en zijn er nu nauwelijks nog beroepsvissers in het dorp.
Volgens Van Twillert-de Graaf moet het visserijverleden van het dorp niet te veel worden geromantiseerd. “De vissers gingen in weer en wind de zee op om de kost te verdienen. Als de vader van het vissersgezin verdronk, bleef de rest in armoede achter,” legt ze uit. “Uit gesprekken die ik had met nabestaanden blijkt dat de emoties vaak nog diep zitten.”
Desondanks kwamen er vandaag ook trotse nabestaanden naar de kade. Arian Heinen wijst naar zijn eigen naam op het monument. “Dat is een verre voorouder van me, Arian Heinen. Hij verdronk in 1817. Zijn zoon werd twee maanden later geboren en heette ook Arian,” vertelt hij. De generaties daarna volgden dat voorbeeld. “Ik ben er best een beetje trots op dat ik hier sta,” concludeert Heinen.
