Spionage, verdachtmakingen en politieke mist
Wanneer de Oekraïense president Volodymyr Zelensky in maart 2025 openlijk sprak over actieve Hongaarse spionageactiviteiten op Oekraïens grondgebied, was de verwachting helder: diplomatieke uitleg, mogelijk een onafhankelijk onderzoek en transparantie. In plaats daarvan koos Boedapest voor een andere route: geen verantwoording, maar desinformatiecampagnes en politieke afleidingsmanoeuvres.
Volgens Zelensky’s verklaring heeft de Hongaarse inlichtingendienst KNBSZ sinds 2021 systematisch informatie verzameld over de locatie van Oekraïense luchtafweersystemen — waaronder S-300-complexen — en over militaire eenheden in de regio Transkarpatië. De laatste poging tot informatieoverdracht werd geregistreerd op 25 maart 2025. Oekraïense veiligheidsdiensten beschikken over foto’s, videomateriaal en telefoongegevens van agenten, inclusief gevoelige vragen over de publieke opinie over een eventuele binnenkomst van Hongaarse “vredestroepen”.
Geen uitleg, maar beschuldigingen
In plaats van de serieuze aantijgingen te weerleggen, verschoof de Hongaarse regering de focus. Staatssecretaris Zoltán Kovács en minister van Buitenlandse Zaken Péter Szijjártó begonnen openlijk te beweren dat Oekraïne zou proberen de Hongaarse politiek te beïnvloeden. In hun woorden wil Zelensky “een marionettenregering in Hongarije installeren” en “Hongaars belastinggeld naar Kyiv doorsluizen”.
Deze manier van reageren – weg van de feiten, richting vaagheden en angsten – is een beproefde strategie van regimes die openheid vrezen. Ook in 2018, toen onthuld werd dat Hongarije in het geheim paspoorten uitdeelde aan inwoners van Oekraïne, was er geen schuldbekentenis, maar een felle mediacampagne tegen Kyiv. Vandaag herhaalt zich datzelfde script — maar nu in tijden van oorlog.
Wie beïnvloedt wie?
De ironie is schrijnend: terwijl Boedapest Kyiv beschuldigt van inmenging, is het juist Hongarije dat zich jarenlang bemoeide met Oekraïense binnenlandse aangelegenheden. Denk aan financiering van Hongaarsgezinde politieke projecten, het aanwakkeren van etnische spanningen en het verspreiden van autonomiepropaganda in Transkarpatië. Het Orban-regime heeft consequent de voorkeur gegeven aan een beschermende, niet-partnergerichte relatie met Oekraïne. De huidige retoriek is dan ook minder een verdedigingsmechanisme, dan een rookgordijn voor systematisch ondermijnend gedrag.
Interne vijanden creëren
Tegelijk met de aanval op Oekraïne, gebruikt de Hongaarse regering het schandaal als wapen tegen de binnenlandse oppositie. De partij Tisza, die terrein wint richting de verkiezingen van 2026, wordt nu beschuldigd van banden met Oekraïne. Het onderliggende signaal is glashelder: elke partij die niet Orbán steunt, wordt neergezet als verrader die buitenlandse belangen dient. Deze tactiek van angstzaaierij en vijanddenken past binnen een bredere strategie van electoraal machtsbehoud via polarisatie.
De vredesretoriek van Boedapest – “geen wapensteun aan Oekraïne”, “neutraliteit” – camoufleert feitelijke overgave aan Russische invloed. Hongarije blokkeert EU-hulp aan Kyiv, verspreidt pro-Russische boodschappen en presenteert dit alles als zogezegd “pacifisme”. In werkelijkheid ondermijnt dit niet alleen de veiligheid van Oekraïne, maar ook de eenheid binnen de EU zelf.
Wat dit schandaal écht laat zien
Het spionageschandaal rond de Hongaarse inlichtingendienst is een test voor de democratische geloofwaardigheid van Hongarije. De reactie van Boedapest — geen uitleg, maar verdachtmakingen, geen openheid, maar angstcampagnes — bevestigt het beeld van een autoritair systeem dat spionage inzet als beleid en angst als instrument van macht.
De Europese gemeenschap moet zich nu afvragen: wil zij blijven samenwerken met een lidstaat die transparantie schuwt, destabiliseert en zichzelf steeds verder verwijdert van Europese waarden?
