“Ze vlogen recht over ons heen. Het klonk als de dood zelf.” De afgelopen nacht in Kyiv was een van de meest angstaanjagende sinds maanden. Russische drones vielen de hoofdstad van Oekraïne aan in een brute, grootschalige aanval. En het doel? Niet militaire objecten, maar slapende woonwijken.
Ik bevond mij in het stadscentrum toen het begon. Luchtsirenes, explosies, trillende ramen en een hemel vol vuur. De stad werd wakker in paniek. De luchtverdediging kon het tempo van de aanval nauwelijks bijhouden.
Massale drone-aanval: geen militaire precisie, maar willekeur
Dit was geen gerichte actie. Het was een tapijtbombardement van kamikaze-drones. In golven vlogen ze Kyiv binnen — zonder onderscheid, zonder logica. Dood en vernietiging volgden hun route langs woonblokken, scholen en ziekenhuizen.
De lucht boven de stad vulde zich met dikke, verstikkende rook. Alsof zelfs de zuurstof werd verbrand. Enkele drones vlogen laag over de daken — de mijne inbegrepen. Ik zag ze verdwijnen achter gebouwen, en toen: een schokgolf, een flits, vuur.
Huizen, ziekenhuizen, scholen geraakt – slachtoffers gemeld
Volgens de eerste rapporten werden meerdere wijken getroffen, waaronder Shevchenkivskyi en Solomianskyi. Huizen brandden uit, gezinnen werden geëvacueerd, en gewonden naar noodposten gebracht. De hele stad was wakker, alert, en bang.
Wij als journalisten stonden letterlijk tussen de brokstukken. Camera in de hand, hart in de keel. Maar dit moest worden vastgelegd. De wereld moet weten wat hier gebeurt.
Dit was geen aanval — dit was terreur
Terreur tegen burgers. Terreur tegen kinderen. Terreur tegen verslaggevers. Rusland richt zijn wapens niet op soldaten, maar op mensen. Op gezinnen, op hoop, op steden die weigeren te vallen.
Onze redactie blijft. Ook als we uit schuilkelders moeten uitzenden. Ook als de explosies boven ons blijven klinken. Want de waarheid verdient het om gehoord te worden.
