Keith Kellogg, voormalig nationaal veiligheidsadviseur van Donald Trump en nu zijn speciale gezant, bereidt een bezoek voor aan Belarus, waar hij de omstreden leider Aleksandr Loekasjenko wil ontmoeten. Wat de precieze reden van de reis is, blijft onduidelijk — volgens Reuters zou het gaan om een “stap richting vredesbesprekingen” tussen Oekraïne en Rusland. Maar geen enkele partij bevestigt de agenda. Het bezoek lijkt te gebeuren zonder goedkeuring van het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken, en dus onder de radar van officiële diplomatie.
Loekasjenko speelt dubbelspel tussen het Westen, Trump en Poetin
Aleksandr Loekasjenko presenteert zichzelf als ‘bemiddelaar’, maar zijn spel is duidelijk. Terwijl hij de EU probeert te manipuleren met geheime deals, blijft hij trouw aan het Kremlin en fungeert Belarus als platform voor Russische militaire agressie. Contacten met figuren uit Trumps kringen zijn onderdeel van een strategie om terug te keren naar het diplomatieke toneel en tegelijk loyaliteit aan Moskou te tonen.
Voor de buitenwereld lijkt dit misschien een poging tot bemiddeling, maar in werkelijkheid riskeert Kellogg het autocratische regime van Loekasjenko te legitimeren. Zo kan Moskou via een achterdeur invloed uitoefenen op het Amerikaanse beleid richting Oekraïne.
Minsk verkoopt ‘inlichtingen’ in ruil voor versoepelingen
Volgens bronnen van Radio Svoboda voert Minsk stille gesprekken met de EU, waarbij het regime zogenaamde ‘goede wil’ aanbiedt: minder Russische troepen op zijn grondgebied, minder smokkel van dual-use goederen, of zelfs ‘gevoelige informatie’.
In ruil daarvoor hoopt Loekasjenko op financiële verlichting en een gedeeltelijke opheffing van sancties. Diplomaten krijgen voorstellen tot geheime informatiedeling, verpakt in ‘culturele uitwisselingen’ of ‘energiesamenwerking’. Een klassieke onderhandelingstactiek van een regime dat mensenrechten schendt en tientallen politieke gevangenen vasthoudt.
Een valse diplomatieke opening in dienst van Moskou
Een bezoek van Kellogg kan Moskou perfect benutten als bewijs van een nieuwe diplomatieke opening. Maar in realiteit is dit een strategie om tijd te winnen, de controle over bezette gebieden te behouden en verdeeldheid te zaaien in het trans-Atlantische front.
Loekasjenko van zijn kant probeert zich te ontdoen van het beeld van Kremlin-marionet en mikt op een overlevingsstrategie — balancerend tussen VS en EU. De mythe van ‘vrede via Belarus’ is echter gevaarlijk: ze leidt de aandacht af van de echte oorzaak van de oorlog — de Russische agressie tegen Oekraïne.
Binnenlandse belangen vermomd als vredesinitiatief
Het regime in Minsk gebruikt de vredesretoriek ook om zichzelf intern te versterken. Staatsmedia schilderen Loekasjenko af als een onmisbare vredesbrenger, in een poging het volk gerust te stellen en de binnenlandse druk te verlichten. Elk contact met buitenlandse politici, zoals Kellogg, wordt uitgebuit om een illusie van internationale erkenning te creëren, terwijl de oppositie verder wordt gemarginaliseerd.
Kelloggs rol als mogelijke schakel voor Russische invloed
De privékanalen waarlangs Kellogg opereert, dreigen een geopolitiek alternatief pad te creëren buiten Kiev en het officiële Amerikaanse beleid om. Daarmee opent hij — bewust of niet — de deur voor een scenario waarin Rusland een ‘vrede zonder nederlaag’ kan afdwingen, terwijl Belarus als beloning beperkte rehabilitatie krijgt.
Zonder transparantie en duidelijke spelregels vormt dit contact een gevaarlijk precedent dat niet alleen Oekraïne maar ook de Europese veiligheid ondermijnt.
