Analyse van 3D-scans die drie jaar geleden van de Titanic werden gemaakt heeft nieuwe details opgeleverd over de ondergang van het wereldberoemde schip. In de National Geographic-documentaire Titanic: The Digital Resurrection geeft een digitale kopie van het schip zijn geheimen prijs.
Met onderwaterrobots werden in 2022 een laserscan en 715.000 digitale foto’s gemaakt van het wrak, dat sinds 1912 op 4 kilometer diepte in de Atlantische Oceaan ligt. Normaal kunnen onderzoekers door het donker op die diepte slechts een fractie van het schip zien, maar door de 16 terabytes aan data kunnen ze nu op het vasteland digitaal op ware grootte alles verkennen.
De documentaire wordt op maandag om 21.30 uur uitgezonden op National Geographic, op de dag af 113 jaar nadat het luxe passagiersschip verging. Daarna is de documentaire te zien op Disney+.
Speciale aandacht kreeg een ventiel dat de onderzoekers aantroffen op het dek van het 270 meter lange gevaarte. Hierlangs werd stoom naar de generator gevoerd om elektriciteit op te wekken aan boord. Dat het indertijd open bleef staan, bevestigt de verhalen dat “de elektrische verlichting tot bijna het laatste moment bleef werken”, zoals een van de bekendere overlevenden, Archibald Gracie, vertelde.
“We hoorden een kleine explosie, dat moet de eerste boiler zijn geweest. Daarna gingen op verschillende delen van het schip de lampen uit”, zei Walter Nichols over het moment dat het koude water de hete stoomketels bereikte en ook de laatste verlichting uitviel. “Ineens werden we in duisternis gehuld”, vulde Karl Jonsson aan.
De ketels die de motor van de Titanic aandreven leverden ook stoom voor de generator. Dat op de foto’s te zien is dat de klep nog openstaat, betekent volgens de onderzoekers dat de stroomvoorziening tot bijna het laatste moment werkte. Daardoor was er licht bij de reddingoperatie en konden telegrafisten bovendien doorgaan met het verzenden van noodsignalen.
Ook de ketels zelf werden door een metaaldeskundige bestudeerd, wat makkelijk ging doordat ze aan de buitenkant over de volle breedte te zien zijn in het door midden gescheurde wrak. De ketels blijken iets ingedeukt, een vervorming door het koude water op het hete metaal. Ook dat wijst erop dat de machinisten druk op deze ketels hielden voor stroom.
Stokers hadden er in de uren ervoor alles aan gedaan om een grotere ramp te voorkomen. Wetend dat gloeiend hete ketels zouden kunnen exploderen waren ze direct na de aanvaring begonnen met het wegscheppen van brandende kolen onder andere boilers in het ruim van het schip. Ook werd de druk daar verminderd door met een hels lawaai stoom af te blazen.
Hoewel de mannen al na een uur werd toegestaan hun post te verlaten, zag officier Lightoller ze pas een uur later aan dek komen. “Ze hadden allemaal langer volgehouden dan strikt noodzakelijk was.” Van de circa 175 stokers overleefde ongeveer een derde die ijskoude nacht; vanwege de hitte beneden waren velen slechts schaars gekleed.
Verwrongen patrijspoort
Een ander detail dat de experts opviel was schade aan een patrijspoort, mogelijk ontstaan door de botsing met de ijsberg. De naastgelegen raampjes zijn intact, maar dit venster is met grote kracht verwrongen en het glas gesprongen. Opnieuw verwijzen ze naar getuigenissen over die nacht.
“Toen ik uit mijn hut de gang op stapte, zag ik stukken ijs op de grond liggen”, herinnerde Emma Bucknell zich. “Dat was door een kapotte patrijspoort geduwd toen de ijsberg werd geraakt.”
Behalve dat deze nieuwe details een verdere invulling geven aan deze getuigenissen, noemen de makers van de digitale Titanic het ook belangrijk dat het wrak goed is vastgelegd. Doordat het origineel langzaam vergaat, zal op een dag alleen de digitale versie nog over zijn om te bestuderen.
Naast het wrak zelf scanden de onderzeerobots ook de zeebodem eromheen. Daarin werden honderden voorwerpen aangetroffen van passagiers, van kammen en horloges tot muntjes en schoenen, en zelfs een hanger met een haaientand. Stille getuigen van de 1500 mensen die hier hun leven verloren.
Jammer is dat één cruciaal gedeelte niet kon worden vastgelegd: juist de plek op de romp die door de ijsberg werd geraakt, zakte ruim een eeuw geleden weg in modder op de zeebodem en bleef dus buiten het zicht van de scanners.
