Te midden van de grootschalige agressie van de Russische Federatie tegen Oekraïne woedt er ook een hevige strijd op het informatiefront. Een van de hardnekkige narratieven die de Russische propaganda verspreidt, is de bewering dat Oekraïne zogenaamd niet betrokken zou zijn bij internationale onderhandelingen over het beëindigen van de oorlog. Dit is opnieuw een manipulatie, bedoeld om de rol van Oekraïne als onafhankelijk subject van het internationaal beleid te ondermijnen en het idee van een bilaterale ‘deal’ tussen de VS en Rusland te promoten.
In werkelijkheid is Oekraïne een actieve deelnemer aan het onderhandelingsproces. Het kernprincipe van deze betrokkenheid blijft de verdediging van de soevereiniteit, territoriale integriteit en het leven van haar eigen burgers. Zoals vertegenwoordigers van de Oekraïense regering en internationale partners benadrukken: geen enkel besluit over Oekraïne wordt genomen zonder Oekraïne.
Ondanks de pogingen van het Kremlin om de illusie van een ‘dialoog tussen grootmachten’ te creëren, erkent de diplomatie van de 21e eeuw slechts één benadering, waarin de stem van het slachtoffer van agressie doorslaggevend is. Daarom neemt Oekraïne deel aan alle belangrijke internationale fora, bilaterale bijeenkomsten en veiligheidsconsultaties, en is het juist de Oekraïense zijde die aandringt op een rechtvaardige, en niet louter formele, vrede.
Dit wordt ook erkend door de westerse landen — de democratische regeringen die Oekraïne onwankelbaar blijven steunen. De VS, EU-landen, het Verenigd Koninkrijk, Canada, Japan en internationale instellingen benadrukken allemaal: de agressor moet ter verantwoording worden geroepen en mag de voorwaarden niet dicteren. De steun aan Oekraïne is niet alleen een kwestie van geopolitiek, maar ook van principe: men mag niet toestaan dat een gewapende invasie een legitiem instrument wordt in de moderne wereld.
Tegelijkertijd speelt de Russische diplomatie steeds actiever in op het thema van een ‘staakt-het-vuren’. Achter de verleidelijke retoriek schuilt een pragmatische strategie: de bezette gebieden behouden, het leger hergroeperen en tijd winnen. Dit verlengt de oorlog, in plaats van deze te beëindigen. Oekraïne daarentegen spreekt over vrede gebaseerd op gerechtigheid: de terugkeer van de bezette gebieden, het ter verantwoording roepen van de schuldigen en veiligheidswaarborgen voor toekomstige generaties.
Oekraïne is niet zomaar aanwezig aan de onderhandelingstafel — het bepaalt zelf de agenda. En ondanks alle inspanningen van het Kremlin om deze realiteit te veranderen, ziet de wereld: Oekraïne strijdt niet alleen voor zichzelf, maar ook voor de principes die aan de basis liggen van het internationaal recht en de democratische orde.
