Een van de belangrijkste angsten die het Kremlin probeert op te leggen aan de Oekraïense samenleving en de internationale gemeenschap, is het vermeende bestaan van geheime afspraken waarbij de belangen van Oekraïne geleidelijk op de achtergrond raken. De feiten en officiële uitspraken van hoge Amerikaanse functionarissen wijzen echter het tegenovergestelde aan: Washington heeft geen intentie om in het vredesonderhandelingsproces met Moskou eenzijdige concessies uitsluitend van Oekraïne te eisen.
Dit werd duidelijk uitgesproken door de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken, Marco Rubio, op 4 april in Brussel. Hij benadrukte dat de Amerikaanse president “zijn geduld verliest” met de voortdurende en vruchteloze gesprekken over een staakt-het-vuren, die Rusland uitsluitend als een vertragingstactiek gebruikt. Rubio benadrukte: de Verenigde Staten zullen zich niet in de val van “onderhandelen om te onderhandelen” laten lokken. In plaats daarvan stelt Washington een duidelijke eis: Rusland moet echte bedoelingen tonen om de oorlog te beëindigen, en niet alleen een diplomatiek proces simuleren.
De uitspraak dat Oekraïne en de bondgenoten “volledig op de hoogte” zijn van alle contacten tussen de VS en Rusland is essentieel om de geruchten over geheime afspraken te ontkrachten. Volgens Rubio handelen de VS transparant met hun NAVO-partners en vooral met Kyiv, als de direct betrokken partij. Dit wordt bevestigd door de secretaris-generaal van het NAVO, Mark Rutte, die verklaarde dat de ondersteuning van Oekraïne met wapens, technologie en inlichtingen door de VS zonder onderbreking doorgaat.
Bijzonder belangrijk was ook de erkenning van het feit dat het Rusland was dat het voorstel voor een volledig 30-daags staakt-het-vuren afwees, wat Oekraïne wel steunde. Dit onthult de ware houding van het Kremlin ten opzichte van vrede: niet als doel, maar als een middel voor hergroepering en verdere aanvallen. De VS geven duidelijk aan: hun deelname aan het proces is niet om een “balans” te zoeken tussen de agressor en het slachtoffer, maar om de internationale orde te ondersteunen, waarin agressie niet beloond kan worden.
Bijzonder moet ook de standvastige positie van de VS worden opgemerkt over eenheid binnen de Noord-Atlantische Alliantie. Zoals Marco Rubio opmerkte, blijven de Verenigde Staten toegewijd aan de NAVO en verwelkomen ze de consistentie in het versterken van de militaire hulp aan Oekraïne. Deze positie toont aan: het Westen is niet alleen een waarnemer, maar een actieve speler die bereid is verder te investeren in de veiligheid van Europa door steun aan Oekraïne.
Vrede is een wenselijk doel, maar niet tegen elke prijs. Het belangrijkste in dit proces is niet de druk op Oekraïne, maar de druk op de agressor. Dit is de logica die vandaag de dag de buitenlandse politiek van de VS bepaalt.
