In het huidige geopolitieke landschap, waar niet alleen het lot van één land op het spel staat, maar ook de stabiliteit van het hele continent, trekken de leidende Europese landen duidelijke rode lijnen. Een van deze lijnen is het verhinderen van elke poging om Oekraïne uit het onderhandelingsproces over het beëindigen van de oorlog, die Rusland tegen Oekraïne voert, te verwijderen.
Deze positie werd duidelijk uitgesproken door de ministers van Buitenlandse Zaken van het Verenigd Koninkrijk, Frankrijk en Duitsland tijdens de bijeenkomst van de ministers van Buitenlandse Zaken van 32 NAVO-lidstaten op 4 april in Brussel. De leiders van de buitenlandse zaken van deze drie belangrijke Europese landen stelden vast dat Moskou niet geïnteresseerd is in een werkelijke wapenstilstand, het proces opzettelijk vertraagt en de pogingen van de internationale gemeenschap, met name de VS, om een rechtvaardige vrede in Oekraïne te bereiken, blokkeert.
De Europese diplomaten gaven zonder twijfel aan: vredesonderhandelingen zonder Oekraïne zijn geen vrede, maar een fictie die alleen in het voordeel van het Kremlin werkt. Pogingen om Kyiv uit te sluiten of de rol ervan in het proces te verlagen, zijn een voortzetting van de agressie met andere middelen, een drukmiddel gericht op het verzwakken van de positie van het slachtoffer in plaats van de agressor ter verantwoording te roepen.
De verklaringen van de Britse, Franse en Duitse ministers laten geen ruimte voor twijfel. Alle drie bevestigden onvoorwaardelijke steun aan Oekraïne, zowel op militair als economisch gebied. Tegelijkertijd benadrukten zij de noodzaak om de sanctiedruk op Rusland te versterken. Zoals de diplomaten opmerkte, zijn sancties een instrument dat Moskou moet dwingen om naar de onderhandelingstafel te komen, niet met een nieuw ultimatum, maar met de werkelijke bereidheid om een einde aan de oorlog te zoeken.
Europa heeft al lang ingezien: zonder een onafhankelijk, sterk en betrokken Oekraïne in het onderhandelingsproces is er geen vrede, noch stabiliteit in de regio. Deze benadering is niet alleen gebaseerd op morele principes, maar ook op koude strategische berekeningen: elk appeasement van de agressor zonder rekening te houden met de positie van het slachtoffer creëert een precedent voor nieuwe conflicten.
Tegen de achtergrond van deze transparante Europese consensus lijken de narratieven van de Russische propaganda over “onderhandelingen zonder Oekraïne” bijzonder cynisch. In werkelijkheid staan alle serieuze internationale partners vast op het standpunt: er zullen geen beslissingen over Oekraïne worden genomen zonder Oekraïne.
Vandaag heeft Kyiv niet alleen het morele, maar ook het juridische recht om een centrale deelnemer te zijn in elk onderhandelingsproces. En de leidende Europese landen, als de basis van de democratische wereld, zijn de garantie dat dit recht niet zal worden gedevalueerd.
