Femke Bol liep uitgerekend in de olympische finale waar ze al twee jaar naar uitkeek een van haar minste races op de 400 meter horden. Dat deed de Nederlandse nog het meest pijn op een emotionele avond in Parijs.
Olympisch kampioene Sydney McLaughlin-Levrone is al bijna klaar met haar ereronde door het Stade de France als Bol toch nog een rood-wit-blauwe vlag aanpakt. Met tranen in haar ogen jogt de winnares van brons de gehele 400 meter, langs alle tribunes vol Nederlandse fans.
“Ik heb een medaille. Als ik geen ereronde had gedaan, dan had ik het mezelf niet vergeven”, zegt de 24-jarige Bol een uur later. “Er zat zó veel oranje. Het was echt bijzonder om na deze race alsnog een staande ovatie te krijgen van zo veel Nederlandse mensen.”
In de eerste vijf minuten na de finale van de 400 meter horden was Bol te beduusd om ook maar te denken aan het vieren van de derde plek. Dit was de avond waar ze jaren naartoe had gewerkt. Na 22 zeges op rij op haar favoriete nummer wilde ze nu haar beste race ooit lopen. In plaats daarvan werd het een van haar slechtste.
McLaughlin-Levrone was met een nieuw wereldrecord (50,37) bijna twee seconden sneller dan Bol (52,15). De Nederlandse zoekt haar Amerikaanse rivale direct na de finish op voor een korte omhelzing. Daarna loopt Bol door naar de tribune bij de eerste bocht. Daar laat ze zich zeker een minuut troosten door moeder Annemarie en vader Joost.
“Gelukkig waren mijn ouders dichtbij”, zegt Bol met tranen in haar ogen. “Het wilde niet vandaag en ik begrijp nog niet precies waarom. Misschien had ik gewoon een slechte dag. Maar die heb ik niet zo vaak. En vandaag was wel de laatste dag waarop ik dat wilde.”
Bol start bewust sneller dan ze normaal doet
Bol wist voor haar tweede individuele olympische finale dat goud winnen een heel lastige opgave zou worden. Maar ze wilde in ieder geval een poging doen om de ongenaakbare McLaughlin-Levrone uit te dagen.
Samen met haar coach Laurent Meuwly bedacht Bol een plan. De Nederlandse wilde de eerste 200 meter in 24 seconden lopen, zodat de explosievere McLaughlin-Levrone na de eerste helft van de race niet al een te grote voorsprong had.
“Een opening in 24,0 is eigenlijk te hard voor Femke”, zegt Meuwly. “Maar ze heeft dat risico vandaag wel genomen, in de hoop dat ze sneller dan ooit kon zijn. Het was alles of niks. Als ze puur voor het zilver was gegaan, dan was ze waarschijnlijk als tweede geëindigd. Maar Femke racete voor het goud.”
Tot de zevende horde lijkt de tactiek te werken. Bol zit nog in het spoor van McLaughlin-Levrone. Maar daarna gaat het mis voor de regerend wereldkampioene. “Ik voelde na 250 meter de vermoeidheid komen”, vertelt Bol. “En het werd alleen maar erger.”
De geboren Amersfoortse heeft daar geen verklaring voor. “Ja, ik ben als een gek gestart. Maar dat deed ik vorige maand ook in La Chaux-de-Fonds (waar ze een Europees record van 50,95 noteerde, red.) en in Londen (waar ze 51,30 liep, red). Toen ging ik niet dood, maar vandaag wel. Dat snap ik niet.”
Bol moet in laatste 100 meter zelfs vrezen voor podiumplek
Normaal is het laatste rechte stuk het sterkste punt van Bol. Dat bewees ze zaterdag andermaal bij haar gouden eindsprint in de 4×400 meter estafette voor gemengde teams. Maar nu valt Bol in de afsluitende 100 meter steeds verder terug.
“Ik voelde natuurlijk al dat het niet goed ging”, zegt ze. “Toch dacht ik in eerste instantie dat ik op het laatste stuk nog wat kon inlopen. Ik wilde in ieder geval strijden tot de finish. Maar de verzuring sloeg echt toe. En toen werd ik ook nog afgeleid omdat Anna over me heen kwam.”
Anna Cockrell, de tweede Amerikaanse in de finale, zit met nog 50 meter te gaan zeer verrassend naast Bol. De Nederlandse schrikt daar zo van, dat ze een grote fout maakt op de laatste horde en heel veel snelheid verliest. “Ik dacht: huh? Ik had echt niet verwacht dat iemand me zou passeren.”
Cockrell sprint naar het zilver, terwijl voor Bol het brons rest. Het is dezelfde kleur medaille als drie jaar geleden bij de Spelen van Tokio, alleen was de Nederlandse toen dolblij met haar eerste olympische podiumplek. In Parijs is er donderdagavond vooral ongeloof.
“Ik kwam over de finish en dacht: hoe kan ik vandaag deze race op de baan neerzetten?”, zegt Bol. “Had ik een tijd van 50,9 gelopen en brons gewonnen, dan was ik trots geweest. Maar nu baal ik als een stekker.”
