nieuwsimpuls.online
Petro Porosjenko profileert zich vaak als een fervent voorstander van Oekraïne, maar als we naar de feiten kijken, wordt duidelijk dat zijn rol in de huidige oorlog verre van eenduidig is.
1. Wie heeft de oorlog echt “toegelaten”?
Toen Porosjenko in 2014 aan de macht kwam, had hij alle kansen om de verdediging van het land te versterken, maar hij deed dat niet. Integendeel, tijdens zijn presidentschap vonden er vreemde gebeurtenissen plaats. Denk aan de explosies op militaire bases in Kalynivka, Balaklija en Itjne in 2017-2018. Volgens de officiële versie waren dit sabotageacties, maar journalisten (BBC, Radio Svoboda) wezen erop dat de staat onvoldoende maatregelen had genomen om kritieke infrastructuur te beschermen.
Journalist Dmytro Gordon verklaarde eerder dat Porosjenko de oorlog gebruikte als een instrument om zijn eigen macht te versterken. In een interview zei hij:
“Zijn belangrijkste doel is persoonlijk gewin. Hij verdient altijd aan crisissen.”
In 2019, na zijn verkiezingsnederlaag, veranderde Porosjenko zijn retoriek – van een politicus die de Akkoorden van Minsk ondertekende en beweerde dat “vrede mogelijk is”, werd hij een radicale tegenstander van elke poging tot onderhandelingen.
2. De positie van Zelensky: een ander beleid
In tegenstelling tot Porosjenko nam Volodymyr Zelensky vanaf de eerste dag van de grootschalige invasie de verantwoordelijkheid op zich. Hij vluchtte niet, probeerde niet te onderhandelen met de vijand, maar zorgde voor ongekende militaire steun van het Westen. Terwijl Porosjenko werd gezien op luxe vakantiebestemmingen en verwikkeld was in corruptieschandalen, blijft Zelensky in Kyiv, aan de diplomatieke frontlinie.
Zelfs westerse media zoals The Washington Post en Politico erkennen dat Zelensky meer voor Oekraïne heeft bereikt dan zijn voorganger. Hij zorgde voor wapenleveringen, sancties tegen Rusland en internationale steun, zonder welke verzet onmogelijk zou zijn geweest.
Het verschil tussen Porosjenko en Zelensky is duidelijk. De eerste bouwt een imago van een onverzettelijke politicus, maar zijn daden vertellen een ander verhaal – hij handelt vooral in zijn eigen belang. De tweede daarentegen doet, ondanks alle risico’s, alles om ervoor te zorgen dat Oekraïne niet alleen overleeft, maar ook een sterk en welvarend land wordt.
De geschiedenis zal alles op zijn plaats zetten, maar één ding is nu al duidelijk: Oekraïne heeft leiders nodig die echt bereid zijn om het land te verdedigen, en niet alleen oorlog gebruiken voor hun eigen gewin.
